دوش بار غم دل لبریز شد

خنجر غصه ی قلبم تیز شد

غنچه ی اشکم شکفت و هیچ کس

می نیامد سوی دل فریادرس

هیچ کس محرم راز دل نبود

گشته سینه از سیاهی ها کبود

دل بریدم از همه کس در زمین

دست ها سوی خداوند امین

ای خداوند کریم و مهربان

ای که هستی آشنا بر هر زبان

می تپد از درد قلب خونالود من

کیست مونس مرا در روح و تن

گر تو یاری در همه وقت و زمان

بر کنارم باش، تا سحر با من بمان

دستی بکش بر سر و گیسوی من

در سکوت شب به من حرفی بزن

یا مرا از غصه و غم کن جدا

یا که روحم گیر و آرامم نما

یا   انیسی  بگذار  تو   در   برم

تا کشد دست نوازش بر سرم

مهربانی  که  شود  همدم مرا

تا به هنگام سفربرآن سرا

لحظه ها می رفت بر سطح زمان

همچو اشک برچهره ی پاکم روان

ریختم آب از دو چشمه بس کلان

تا شدم من دریکی خواب گران

چون دوباره باز کردم مردمان

از بلندی ها شنیدم من اذان

مونسم را یافتم من در برم

دو فرشته ایستاده  بر درم

شکر گوی ایزدِ   یکتا وجود

پاسخش را یافتم آن دم چه بود

ای برادر مغتنم دان بی کسی

قلب خود را کن برای او تهی